Ξέρω πως κανείς ποτέ δεν ξέρει που θα βγει μια σχέση. Πως δεν υπογράφεις κανένα συμβόλαιο για μια ζωή. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί οι άνθρωποι που αγαπιούνται φεύγουν χωρίς να προσπαθήσουν να δουν αν σώζεται; Ειδικά τις φορές που ο έρωτας και η αγάπη είναι ακόμα εκεί.
Τις περισσότερες φορές φταίμε εμείς (ο εγωισμός δηλαδή που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά) που στην πρώτη δυσκολία το βάζουμε στα πόδια. Ξεχνάμε τις καλές στιγμές και κρατάνε μόνο τις κακές (μιλάω για λόγους και αιτίες που δεν έχουν να κάνουν με βία, κακοποίηση ή και απιστία ακόμα). Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι, αυτοί που προσπαθούν να σώσουν τα άσωστα. Τους αγαπώ και τους θαυμάζω αυτούς τους άλλους. Μπορεί να ανήκων και εγώ σε αυτούς, δεν ξέρω…
Θυμώνω από τα παραδείγματα ζευγαριών που είναι μαζί ακόμα και δέκα χρόνια και σε μια μεγάλη -πραγματική δυσκολία παραδίδουν τα όπλα αντί να κάτσουν να παλέψουν μέχρι τελικής πτώσης γι’ αυτό που έχουν. Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα έφευγα, ότι θα τον άφηνα μόνο του σε μια δύσκολη κατάσταση ή σε ένα πρόβλημα που μπορεί να μην με άγγιζε και καθόλου. Άλλωστε αγαπώ σημαίνει παλεύω για την ευτυχία του άλλου, δηλαδή για τη δική μου!
Δεν υπάρχει τέλεια σχέση· πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα γι’ αυτή. Να κάνεις ότι μπορείς για να είναι ευτυχισμένος, να μοιράζεσαι μαζί του τις χαρές και να του συμπαραστέκεσαι στα ζόρια. Να στέκεσαι δίπλα του όταν οι άλλοι στέκονται απέναντι του, να τον συντροφεύεις και να μην τον εγκαταλείπεις, να μην υπολογίζεις τον χρόνο και την απόσταση, να ξέρει ότι Πάντα είσαι κοντά του σε ό,τι και αν συμβαίνει, αλλά πάνω από όλα να ξέρει πόσο πολύ τον θέλεις.