Στην εποχή μας, η κοινωνία συχνά μας επιβάλλει σε μας τις γυναίκες μια αδιάκοπη πίεση για να είμαστε τέλειες. Από την εξωτερική μας εμφάνιση μέχρι τη συμπεριφορά και τις σχέσεις, η τελειότητα παρουσιάζεται ως ένα απαραίτητο ιδανικό. Όμως, τι σημαίνει πραγματικά να είσαι "τέλεια"; Και πόσο βαρετή ή ασφυκτική μπορεί να είναι μια ζωή αφιερωμένη στην επίτευξη αυτού του στόχου; Σήμερα, λοιπόν, θέλω να σας πω μερικές σκέψεις μου για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: την αποδοχή του εαυτού μας όπως είμαστε, με όλες τις ατέλειες και τις μικρές ιδιορρυθμίες μας. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, μόνο τέλειες στιγμές – αυτές οι αυθεντικές, αληθινές στιγμές που γεμίζουν τη ζωή μας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, δεν υπάρχει τέλεια γυναίκα αλλά υπάρχουν τέλειες στιγμές, γεμάτες αλήθεια και αυθεντικότητα. Με αγχώνει η συνεχής προσπάθεια να είμαι τέλεια. Μετά λέω γιατί να είμαι τέλεια; Κι αν, τελικά, γίνω τέλεια, δεν θα είναι όλα αυτά λίγο... βαρετά; Όταν το μυαλό μου έρχεται στα ίσια του, συνειδητοποιώ πως η «τέλεια γυναίκα» δεν υπάρχει – ούτε, βέβαια, ο τέλειος άνθρωπος.
Δεν θέλω να είμαι τέλεια, αλλά μια γυναίκα που ξέρει ποια είναι.
Είμαι αυτή που είμαι: η Μαίρη. Μια γυναίκα που γκρινιάζει καμιά φορά, που βαριέμαι να κάνω αποτρίχωση, που συχνά είμαι κουρασμένη και απεριποίητη, ειδικά αφού έχω ένα μωρό και ξενυχτάω για να προλάβω τις δουλειές μου. Δεν έχω ιδιαίτερες ανασφάλειες, αν και η εγκυμοσύνη επηρέασε κάπως την αυτοπεποίθησή μου με τις αλλαγές στο σώμα μου. Δεν προσπαθώ να μοιάσω στις «τέλειες γυναικούλες» που βλέπω στα social media που ασφυκτιούν σε μια σχέση ή έναν γάμο, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αυτά που πραγματικά θέλουν.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη «τέλεια γυναικούλα» και σε μια γυναίκα που ξέρει τον εαυτό της είναι η ελευθερία. Ναι, ζηλεύω κάποιες φορές – ποιος δεν ζηλεύει; Αλλά δίνω στον άνθρωπό μου χώρο και χρόνο να είναι ο εαυτός του, γιατί κι εγώ θέλω το ίδιο. Όταν ξέρεις ποια είσαι, έχεις τη δύναμη να μην καταπατάς την αξιοπρέπειά σου για φαντάσματα που δεν υπάρχουν.
Μπορεί να μην είμαι τέλεια, αλλά προσπαθώ να ζω τέλειες στιγμές.
Το τέλειο πρωινό ξύπνημα, όταν με τραβάει στην αγκαλιά του, ο καφές που μοιραζόμαστε, οι μικρές χαρές της καθημερινότητας με το μωρό μας και όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα μας κάνουν χαρούμενος. Ακόμα και το οι προσωπικές στιγμές είναι υπέροχες, ειδικά όταν γελάμε για κάτι εντελώς άσχετο εκείνη τη στιγμή. Αυτές οι στιγμές είναι που κάνουν τη ζωή μαγική.
Και το πιο όμορφο και μαγικό πράγμα είναι να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που θα σου φωνάξει γιατί σε νοιάζεται, που θα γκρινιάξει όταν κάνεις κάτι στραβό, αλλά δεν θα νιώσει ενοχές, γιατί ξέρει ότι θα το κάνει για το καλό σου. Και μετά, με μία αγκαλιά, όλα μαγικά θα ηρεμήσουν. Κι αν όλο αυτό το μαγικό είναι αμοιβαίο, παίξε ένα στοίχημα την AEK· ποτέ δεν ξέρεις!
Υ.Γ. Στο τέλος, η ελευθερία και η αυτογνωσία είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή γεμάτη τελειότητα και σε μια ζωή γεμάτη ουσία. Ή μήπως όχι;