Πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η καθημερινότητα μας, δεν φαντάζεστε… όπως στην περίπτωση μου, από έναν πόνο λίγο πιο κάτω από τον αυχένα.
Στην αρχή νόμιζα ότι με έπιασε το αυχενικό μου, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε ο πόνος νόμιζα ότι έπαθα «ψύξη». Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που όχι μόνο το μωρό δεν μπορούσα να πάρω αγκαλιά αλλά ούτε και να ξαπλώσω. Έτσι, αποφάσισα να πάω στο τότε εφημερεύον νοσοκομείο ώστε να δουν την «ψύξη» που νόμιζα ότι είχα. Με εξετάζουν παθολόγοι και καρδιολόγοι και μου δίνουν εξετάσεις. Κάποιες φανταστείτε μετά από λίγες ώρες τις έκανα ξανά. Ε και όταν βγήκαν όλα τα αποτελέσματα μου έκαναν εισαγωγή. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι δεν είχα κανένα μα κανένα σύμπτωμα πέρα του πόνου στο σημείο του αυχένα, ούτε έχω κάποιο υποκείμενο νόσημα ή κληρονομικό που να προμηνύει όσα ακολούθησαν. Μόνο αλλεργικό άσθμα έχω, που στην παρούσα φάση δεν έπαιξε κανέναν απόλυτος ρόλο.
Και τι έπαθα τελικά; Ασυμπτωματική πνευμονία, υγρό στο περικάρδιο, πλευριτική συλλογή, υγρό στους πνεύμονες, πνευμοθώρακα και αναπνευστική ανεπάρκεια που εκδηλώθηκε σε δεύτερο χρόνο. Εντωμεταξύ η ατυχία μου η μεγάλη είναι η αλλεργία μου στην πενικιλίνη, καθώς περιορίζει κατά πολύ την γκάμα των αντιβιοτικών που μπορώ να πάρω.
Κι αφού πέρασε ένας πολύ δύσκολος μήνας με καλώδια, ορούς, φάρμακα, δύο υποτροπές (στη δεύτερη έφτασα οριακά στο να χάσω τον έναν μου πνεύμα) και τη μεταφορά μου στην στεφανιαία μονάδα, το σωληνάκι στα πλευρά για να φεύγει το υγρό, συμβατικές εξετάσεις και εξετάσεις που ο μέσος άνθρωπος δεν θα κάνει ποτέ, βγήκα από το νοσοκομείο έχοντας στη βαλίτσα μου ένα χειρουργείο στον πνεύμονα και ένα rare αυτοάνοσο που ονομάζεται "Νόσος Still των ενηλίκων".
Θέλω να ευχαριστήσω τις γιατρούς μου στη Β’ Παθολογικής που με ανέλαβαν (Ασπράγκαθου, Μπεκιάρη, Ρίκα) και μαζί με την ρευματολόγο Χριστίνα Αδαμίχου, τους πνευμονολόγους, τους καρδιολόγους, που έκαναν πραγματικά οτιδήποτε περνούσε από το χέρι τους για να βρουν πως συνέβη αυτή η δύσκολη περιπέτεια, και να τη θεραπεύσουν. Και φυσικά το νοσηλευτικό προσωπικό που ήταν εξαιρετικό και τις αγαπημένες μου τραπεζοκόμες (τους έχω αδυναμία για προσωπικούς λόγους) που είχαν πάντα έναν καλό λόγο να πουν.
Σπίτι μου πλέον! Τώρα έχει μπεμπούλη, αναστήλωση, ξεκούραση, ειδική διατροφή γιατί συνεχίζω τη θεραπεία μου από την ηρεμία και την άνεση του σπιτιού μου και πολύ υπομονή μέχρι να ανακτήσω πλήρως τις δυνάμεις μου και να επιστρέψω σε όλα αυτά που αγαπώ.
Υ.Γ. Εμπιστευθείτε τους γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία. Κάνουν εξαίρετη δουλειά, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τα μέσα που διαθέτουν. Ειλικρινά έχουμε τους καλύτερους!
Υ.Γ.2 Όταν παλεύεις για τη ζωή σου, κάτι κλικάρει διαφορετικά μέσα σου και τα βλέπεις όλα αλλιώς κι αλλιώτικα. Αντιλαμβάνεσαι πραγματικά πως το νόημα της ζωής είναι οι στιγμές. Στιγμές προσωπικές, οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές, ακόμα ακόμα και με τη μοναξιά σου. Δεν το κάνεις ηθελημένα αλλά η κατάσταση σε πάει προς τα εκεί, εκτός κι αν είσαι αναίσθητος και «τα περνάς όλα στο ντούκου» που λέει και ο σοφός λαός. Το ξεχνάμε όμως χάρη στη χαοτική καθημερινότητα και στο lifestyle που έχουμε επιλέξει και μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε πράγματα ανούσια και ασήμαντα. Ξεχάσαμε πόσο σημαντικό είναι το χάδι, η αγκαλιά, το γέλιο, το φιλί, ένας ζεστός καφές, ένα χαμόγελο, ένα φαγητό. Όλα αυτά τα σημαντικά ασήμαντα που δημιουργούν στιγμές και αναμνήσεις. Όχι δεν φταίει μόνο ο covid γι’ αυτό...εμείς και η μανία μας φταίμε που προσπαθούμε να γίνουνε αρεστοί σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε και στο κλείσιμο της ημέρας φτάνουμε να μην έχουμε καμία αληθινή στιγμή δική μας.