Σχεδόν έναν αιώνα οι γυναίκες μάχονται για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους, τη διεκδίκηση ίσων μισθών για την ίδια εργασία, τη σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, τη σεξουαλική βία, τις κοινωνικές διακρίσεις των δύο φύλων και ένα σωρό άλλα στερεότυπα. Τα τελευταία χρόνια αυτές οι διακρίσεις έγιναν πιο έντονες και έφεραν τον φεμινιστικό κίνημα ξανά στο προσκήνιο.
της Μαρίας Μακροπούλου
Δεν είναι άδικο έν έτη 2020 να ζούµε σε µία άνιση και προκατεληµένη κοινωνία;
Δεν απαιτούµε να αναγνωριστεί το ότι είµαστε ισοδύναµες, εννοώντας την µυική δύναµη· αυτό είναι κάτι που δεν µπορούµε να αλλάξουµε αφού το έχει προκαθορίσει η φύση. Απαιτούµε ισοτιµία, δηλαδή την αναγνώριση των δικαιωµάτων µας και να µην βιώνουµε τον ρατσισµό, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα όσον αφορά την «υποτιθέµενη ανικανότητα» µιας γυναίκας.
Δεν έχει να κάνει µε το φύλλο, αν είσαι γυναίκα ή άντρας. Είσαι σίγουρος/σίγουρη ότι αυτός είναι ο κόσµος που θα ήθελες να µεγαλώσεις; Μπορεί σήµερα να είναι οι γυναίκες, κάποιος µε διαφορετική θρησκεία ή από άλλη χώρα ο οποίος βιώνει τον ρατσισµό, την εκµετάλλευση, τον εξευτελισµό, την υποτίµηση και την προκατάληψη, αύριο όµως µπορεί να είσαι εσύ ή τα παιδιά σου. Μπορούµε να το διορθώσουµε όσο ακόµα υπάρχει χρόνος, αρκεί να το θέλουµε και να αναγνωρίσουµε ότι υπάρχει πρόβληµα.
Ο φεμινισμός είναι ένα κοινωνικό και πολιτισμικό κίνημα, το οποίο ξεκίνησε στα τέλη του 1960 από γυναίκες του δυτικού κόσμου. Το κίνηµα αυτό επιζητούσε την εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας και στην προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία. Δυστυχώς όμως στην κοινωνία που ζούµε και ας ονοµάζεται σύγχρονη, υπάρχουν ακόµα αυτές οι διαφορές. Ως όρος, ο φεμινισμός δεν θα πρέπει σε καµία περίπτωση να συγκρίνετε ή να συγχέεται µε τον σεξισµό που ο σκοπός του είναι να αναδειχθεί το ένα φύλλο και να υποβαθμιστεί το άλλο (σ.σ. μισογυνισμός και μισανδρισμός).
Φυσικά και δε φταίνε µόνο οι άντρες γι’ αυτό. Φταίμε και οι ίδιες οι γυναίκες που πολλές φορές γινόμαστε οι ίδιες υπαίτιες για την αποδυνάµωση του γυναικείου φύλου. Αυτό συµβαίνει περισσότερο στα social media, όπου βλέπουµε συχνά πυκνά γυναίκες να κρίνουν άσχημα άλλες γυναίκες για το πώς συµπεριφέρονται αλλά κυρίως για τον τρόπο που ντύνονται. Κανείς όμως δεν θα έπρεπε να κρίνει κανέναν άλλον για το οτιδήποτε, γιατί πολύ απλά δεν τον αφορά –δεν μας αφορά. Έχουµε πολλά κοινά που θα έπρεπε να µας ενώνουν και όχι να µας χωρίζουν, θα έπρεπε δηλαδή να βοηθάµε η µία την άλλη και να αλληλοστηριζόµαστε.
Μπορεί να µην το αντιλαμβάνεστε αλλά όλες κρύβουµε µια φεµινίστρια µέσα µας και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν σηµαίνει ότι µισούμε τους άνδρες αλλά ότι διεκδικούμε και υπερασπίζομαστε τα δικαιώµατα μας ως γυναίκες, η κάθε μία με τον τρόπο της.
Δεν απαιτούµε να αναγνωριστεί το ότι είµαστε ισοδύναµες, εννοώντας την µυική δύναµη· αυτό είναι κάτι που δεν µπορούµε να αλλάξουµε αφού το έχει προκαθορίσει η φύση. Απαιτούµε ισοτιµία, δηλαδή την αναγνώριση των δικαιωµάτων µας και να µην βιώνουµε τον ρατσισµό, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα όσον αφορά την «υποτιθέµενη ανικανότητα» µιας γυναίκας.
Δεν έχει να κάνει µε το φύλλο, αν είσαι γυναίκα ή άντρας. Είσαι σίγουρος/σίγουρη ότι αυτός είναι ο κόσµος που θα ήθελες να µεγαλώσεις; Μπορεί σήµερα να είναι οι γυναίκες, κάποιος µε διαφορετική θρησκεία ή από άλλη χώρα ο οποίος βιώνει τον ρατσισµό, την εκµετάλλευση, τον εξευτελισµό, την υποτίµηση και την προκατάληψη, αύριο όµως µπορεί να είσαι εσύ ή τα παιδιά σου. Μπορούµε να το διορθώσουµε όσο ακόµα υπάρχει χρόνος, αρκεί να το θέλουµε και να αναγνωρίσουµε ότι υπάρχει πρόβληµα.
ΥΓ. Η καραντίνα είναι μια καλή ευκαιρία να δείτε την ταινία «Η αρχή της ισότητας» (Οn the basis of sex). Μια ταινία που πραγµατεύεται τα δικαιώµατα γυναικών και αντρών και ασχολείται µε τον νοµικό διαχωρισµό ανάµεσα στα δύο φύλλα, σε µια άλλη δεκαετία.