Το πρώτο μου σπίτι #blondeStories Vol.8
Δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο. Αν είναι σε καλή γειτονιά ή όχι. Αν το αγόρασες ή είναι με ενοίκιο. Σημασία έχεις πως είναι δικό σου. Να μπορείς εκεί να στεγάσεις όλα σου τα όνειρα, τους φόβους, τις ανησυχίες, τους έρωτας, τα κλάματα, τις αρρώστιες, τους ταξιδιώτες φίλους, την αγάπη.
Όχι δεν τρελάθηκα! Απλά μου λείπει το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη. Για μένα ήταν ευρύχωρο. Άνετα όμως στέγαζε μια οικογένεια ή ένα ζευγάρι. Είχε δύο αξιοπρεπέστατα μπαλκονάκια, δύο σχετικά μεγάλα δωμάτια, ένα μπάνιο μέτριο και μια τεράστια κουζίνα. Το τελευταίο όχι άδικα· περνάω πολύ ώρα εκεί μέσα μαγειρεύοντας.
Το παρέλαβα βαμμένο αλλά ήταν μέσα στη σκόνη από τα μαστορέματα. Θυμάμαι ότι με τη Μαρία δύο μπουκάλια χλωρίνη χρησιμοποιήσαμε μόνο για να καθαρίσουμε την κουζίνα. Αν και όσο καθαρίζαμε, σκεφτόμουν ότι το σαββατοκύριακο θα ερχόταν η μανούλα μου να βάλει το χεράκι της. Παρόλα αυτά σαν γνήσια νοικοκυρά το καθάρισα και η μαμά έβαλε το χεράκι της για τις λεπτομέρειες.
Ως που να το φτιάξω όπως ήθελα, όποιος ερχόταν σήμερα και ερχόταν πάλι μετά από κάνα δύο μέρες τα έβλεπε όλα διαφορετικά. Μέχρι που ανακάλυψα το ΙΚΕΑ…! Ναι μη γελάτε, γιατί εμείς στην Αθήνα τότε δεν είχαμε. Τα πήρα όλα. Όλα! Από έπιπλα μέχρι και σκεύη για την κουζίνα πήρα. Το λάτρεψα σας λέω. Κάθε δεύτερη μέρα ήμουν εκεί.
Το υπνοδωμάτιο μου ήταν στις αποχρώσεις του ροζ-μωβ και το σαλόνι στις αποχρώσεις του μπορντό και του κόκκινου. Η κουζίνα και όσα είχα πάρει γι’ αυτή ήταν στις αποχρώσεις του μελιτζανή και το μπάνιο στις αποχρώσεις του μπλε. Πέρα από αυτό όμως, όλο το σπίτι ήταν γεμάτο φωτογραφίες. Παντού! Στους τοίχους, στα τραπεζάκια, στο γραφείο μου, μέχρι και στην κουζίνα είχα.
Τι δεν πέρασα μέσα σε αυτό το σπίτι. Ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και στιγμές λύπης. Έως και διάρρηξη έζησα, αλλά επέζησα γιατί δεν ήμουν εκεί. Όλα τα έζησα εκεί. Ξενύχτια, φίλους, σχέσεις, βραδιές με κλάματα, ακόμα και επισκέψεις μεταμεσονύκτιες… ε Νίκο;
Πέρασαν τα χρόνια και αναγκάστηκα να το αφήσω. Ούτε φοιτήτρια ήμουν πλέον, ούτε είχα κάτι να με κρατήσει στη Θεσσαλονίκη. Και μπορεί να γύρισα στην Αθήνα στο σπίτι μου, εκείνο όμως θα είναι πάντα το πρώτο μου σπίτι, το δικό μου πρώτο μου σπίτι.
