Σκέψεις με τα μάτια κλειστά. #BLONDESTORIES VOL.9
Η σημερινή μέρα είναι λίγο κάπως… περίεργη και γεμάτη σκέψεις. Ποια είμαι που πάω τι κάνω κλπ. Θυμήθηκα πως ήμουν δέκα χρόνια πριν και πραγματικά έπαθα σοκ. Δεν άλλαξα καθόλου. Η μόνη αλλαγή που μπορεί να διακρίνει όποιος με ξέρει είναι μόνο στο μαλλί.. έχω κάνει όλες τις αποχρώσεις του ξανθού, του μελιού, της σοκολάτας (εξαιρείτε εκείνο το φριχτό καστανό), πρόσφατα ροζ/μωβ για μια πιο funky διάθεση.
Οι άνθρωποι στη ζωής μου άλλαξαν εντελώς (για κάποιους χαίρομαι ιδιαίτερα που έφυγαν) αλλά όσο κακό και αν ακούγεται δεν με στεναχώρησε ιδιαίτερα, γιατί πολλοί εκμεταλλεύτηκαν την ρομαντική διάθεση που έχω στο να βλέπω τα πράγματα. Αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για τη Μαρία είναι ακόμα εδώ.
Όμως εγώ δεν έχω αλλάξει καθόλου. Τα μυαλά που κουβαλάω είναι ίδια και απαράλλαχτα! Απλά μεγάλωσα ξαφνικά. Ή μάλλον ωρίμασα απότομα. Δεν άλλαξα συνήθειες… Kάνω ακόμα τις ίδιες ανόητες σκέψεις που έκανα τότε αλλά, πιστεύω ακόμα στην αγάπη, απλά στα σοβαρά θέματα κάθε μου κίνηση φιλτράρεται τριπλά για να καταλάβω τι πραγματικά έχει σημασία και τι όχι.
Θυμάμαι, όταν ήμουν επτά χρονών, η μητέρα μου, τις Κυριακές που δεν δούλευε, με πήγαινε βόλτα στον Εθνικό κήπο να δω τις πάπιες. Για μένα αυτό το μέρος ήταν μαγικό. Υπήρχαν παιδάκια παντού, μεγάλες κυρίες που καθόντουσαν στα παγκάκια και κουτσομπόλευαν (είμαι σίγουρη ότι αυτό έκαναν), ζευγάρια να βολτάρουν..και παντού χαμόγελα.
Είχα να πάω πάρα πολλά χρόνια και μου φάνηκαν όλα τόσο διαφορετικά. Ούτε τόσες πολλές πάπιες υπάρχουν, ούτε τα παιδάκια τρέχουν ανέμελα, ούτε οι κυρίες στα παγκάκια είναι ξέγνοιαστες, ούτε τίποτα.! Λες και η κοινωνία μας μεταλλάχτηκε σε κάτι που μοιάζει εξωτερικά ανθρώπινο αλλά μέσα του είναι άδειο, χωρίς ίχνος συναισθήματος και ανθρωπιάς. Πειράζει που εγώ έβλεπα εικόνες σαν να ήμουν επτά χρονών;
Υπάρχω μέσα από το χθες μου και το σήμερα. Προτιμώ να σκέφτομαι τις καλοκαιρινές διακοπές όταν ήμουν δέκα χρονών στην Κύθνο. Ήταν σε ένα υπέροχο δωμάτιο με πολλά λουλούδια και θέα στη θάλασσα… εγώ να φοράω ένα πορτοκαλί (δεν θέλω σχόλια) φόρεμα, δώρο της αγαπημένης μου θείας. Και πόσο χαμογελούσα, το βλέπω σε όλες τις παλιές φωτογραφίες. Λέτε γι’ αυτό πλέον δεν χαμογελάω;
Τους τελευταίους μήνες, σαν κάτι να ξεκλείδωσε τις άμυνες μου, σε κάθε ευκαιρία χαμογελάω και νιώθω πάλι παιδί. Ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, τις μοιράζομαι, τσαλακώνομαι, γιατί αυτή είμαι. Μάλλον γι’ αυτό ξεκίνησα και το blogging. Μέσα από αυτό μπορώ να νιώθω, να θυμάμαι, να ελπίζω και να διεκδικώ… τα άπιαστα και ακατόρθωτα όνειρα που κάνω. Ακόμη κι αυτά που η ζωή παρέα με τη θεά τύχη (κάποιες φορές η πολύ δουλειά δεν αρκεί…) δεν θα μου δώσει, ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα κερδίσω επειδή φοβάμαι να υψώσω το ανάστημά μου. Αυτή είμαι εγώ, η Μαίρη.
