Ο μονόλογος μιας Μαίρης #blondeStories VOL.12
Μην νομίζεις ότι δεν μου λείπεις, μην νομίζεις ότι δεν θέλω να ακούσω τη φωνή σου, μην νομίζεις ότι δεν μου λείπει το χαμόγελο σου, μην νομίζεις ότι δεν θα ‘θελα να χωθώ στην αγκαλιά σου, μην νομίζεις ότι δεν μου λείπει το άρωμά σου στα σεντόνια μου, μην νομίζεις ότι σταμάτησα να σ’ αγαπώ.. αν πιστεύεις το αντίθετο, σημαίνει ότι δεν με έμαθες καθόλου. Θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο να.. αλλά δεν θα κάνω τίποτα• θα μείνω εδώ και θα φωνάζω με την εκκωφαντική σιωπή μου, με τρόπο μου, πόσο σ’ αγαπάω.
Από εκείνη τη μέρα που γύρισα στο πριν στο πουθενά εσύ, νιώθω άδεια και κενή σαν τα κουτιά που περιμένουν υπομονετικά να γεμίσουν με δώρα στο αμπαλάζ των καταστημάτων αλλά μάταια.. γιατί κανείς δεν κάνει δώρα σήμερα. Και εσύ έχεις ένα χάρισμα που μου έκανες δώρο και μου το πήρες πίσω• εκείνο το χαμόγελο που μπορούσε να κάνει τα πάντα μέσα μου -ω ναι- να μοιάζουν ασήμαντα.
Εσύ μπορεί να μην το κατάλαβες αλλά αυτά που μου έδωσες ήταν περισσότερα από αυτά που πήρες εσύ από μένα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σε θέλω και να στο δείχνω, χωρίς εντάσεις γκρίνιες και τσακωμούς. Εσύ με έκανες να χαμογελάω, μου έδωσες εκείνη την ηρεμία που τόσο ήθελα και έδιωξες εκείνο το αλλά των δεύτερων σκέψεων που πάντα έκανα.
Δεν ξέρω γιατί σε ερωτεύτηκα, μην με ρωτήσεις! Δεν ξέρω καν γιατί θέλησα να σου δώσω απλόχερα όλο το αποθεματικό των συναισθήματων μου.. δεν ήταν η ανάγκη μου να δώσω ή να νιώσω, αυτό είναι σίγουρο• ήταν το timing που έβαλε μπροστά μου ένα λευκό χαρτί και εγώ το υπέγραψα χωρίς να διαβάσω τα ψιλά γράμματα. Γιατί δεν έχει σημασία ο χρόνος που περάσαμε μαζί, το κλικ δεν γνωρίζει μέρες μήνες χρόνια• απλά συμβαίνει.
Θέλω τόσο πολύ να να ‘ρθεις να χωθώ δίπλα σου να σε αγγίξω και μετά να κοιμηθώ, αλλά ξέρω ότι αυτό δεν.. γιατί δεν ήμ(σ)ουν άλλωστε κάτι το ιδιαίτερο για να έρθεις και να μείνεις.
