Διαδρομές #BLONDESTORIES VOL.10
Ξημέρωσε Παρασκευή. Ξύπνησα πολύ νωρίς, ήταν δεν ήταν 7 το πρωί. Δεν κοιμήθηκα πολύ αλλά κοιμήθηκα καλά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έκανα έναν ζεστό καφέ και άνοιξα τον υπολογιστή μου. Χάζεψα λίγο στα social media, απάντησα στα μηνύματά και στα mail μου και ετοίμασα ένα καινούριο άρθρο για το Punked. Κατά τις 9 έκανα ένα ντουζάκι, φόρεσα το αγαπημένο μου t-shirt, έκανα ένα no makeup μακιγιάζ και βγήκα.
Αν και ο καιρός ήταν μουντός, έξω είχε ζέστη αλλά γεμάτος υγρασία από τη βραδινή μπόρα. Μπήκα στο μετρό και ξεκίνησα για τον προορισμό μου. Λίγο μετά το Πανεπιστήμιο, το μάτι μου έπεσε στις γόβες μιας κυρίας γύρω στα 60. Εξαιρετικές! Φτάσαμε στην Ηλιούπολη και κατεβήκαμε σχεδόν μαζί. Πόσο όμορφα περπατούσε στα ψηλοτάκουνα της… Πραγματικά τη θαύμασα. Περπατώντας προς την άνοδο της Βουλιαγμένης, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να έρθω να σε δω, να σε βρω και να χωθώ στην αγκαλιά σου. Αλήθεια δεν ήθελα τίποτα περισσότερο… μόνο να χωθώ στην αγκαλιά σου.
Έφτασα στο ραντεβού μου και μετά θα πήγαινα σπίτι, αφού δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω. Δεν πήγα όμως! Κατέβηκα την Βουλιαγμένης, βγήκα στη Ηλιουπόλεως και περπάτησα ως τη Δάφνη. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν πόσο μου λείπουν τα μάτια σου… αυτά τα μάτια που με γοητεύουν κάθε φορά που με κοιτάζουν. Η ώρα περνούσε και αφού τα μάτια σου απέχουν χιλιόμετρα από μένα, αποφάσισα να παρηγορηθώ με μία τάρτα blueberry. Γιατί όχι;
